Onderstaand artikel kreeg ik doorgestuurd. Een mooi stuk over de Bardo waar we ons als mensheid op dit moment in bevinden, gekoppeld aan onder andere de klimaatcrisis, en hoe dit een periode van grote transformatie kan zijn.
https://emergencemagazine.org/op_ed/entering-the-bardo/
“We are in a space without a map. With the likelihood of economic collapse and climate catastrophe looming, it feels like we are on shifting ground, where old habits and old scenarios no longer apply. In Tibetan Buddhism, such a space or gap between known worlds is called a bardo. It is frightening. It is also a place of potential transformation.”
Volgens mij hoeven we als individu helemaal niet de ambitie te hebben om de hele wereld te veranderen. Veel te groot, voor de meesten van ons niet te doen joh. Ik denk werkelijk dat wanneer ieder mens echt verantwoordelijkheid zou nemen voor zijn of haar eigen leven dat de wereld als vanzelf mee veranderd.
Nog te vaak leggen we de verantwoordelijkheid buiten onszelf. We zijn boos op de politiek of op de grote bedrijven. Natuurlijk, die maken er soms behoorlijk een potje van en we zijn er ook nog voor een groot deel van afhankelijk. Maar volgens mij symboliseert dit ook het gebrek aan eigen verantwoordelijkheid nemen. Het is vrij makkelijk om tegen een ander te zeggen wat er niet goed gaat en wat hij of zij moet veranderen, maar ben je daarmee zelf ook de verandering?
"Ja" zeggen tegen ongemak
Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven betekent ook ja zeggen tegen ongemak, situaties die oncomfortabel zijn, de donkere kantjes van het leven. Van jouw leven. En volgens mij is dat waar de schoen wringt. Om de symboliek van de klimaatproblematiek als voorbeeld te gebruiken, er word wel om verandering geroepen, en ja oh wat gaat het slecht met klimaat. Maar zijn we als collectief werkelijk bereid om de verandering die nodig is te belichamen en ons leven daarnaar aan te passen? Volgens mij nog te vaak niet. Om te veranderen moet je oude patronen en overtuigingen opgeven, of ze op zijn minst onderzoeken en erkennen dat ze er zijn. Dat dit weleens oncomfortabel kan zijn is denk ik een understatement. Vaak doen we dit dus liever niet. Zwart-wit gezegd laten we de verandering liever door een ander opknappen.
De verandering komt van onderen
Ik denk dat we in de puurste essentie eigenlijk maar één taak hebben. De taak om ons als individu werkelijk te bevrijden van onze belemmerende patronen en overtuigingen. Ons te realiseren wie we werkelijk zijn en daarmee lichter te gaan leven. Het licht te gaan leven. Wanneer er maar genoeg individuen zijn die dit belichamen zul je zien dat de politiek, de grote bedrijven, en daarmee de wereld bijna als vanzelf mee gaan veranderen.
De verandering komt dan van onderen. Vanuit eigen verantwoordelijkheid keuzes maken zorgt voor een heel ander fundament dan wanneer je verandering opgelegd krijgt.
Dus de vraag is: Zijn we werkelijk bereid om de crisis te herkennen voor wat die is, dat wat is radicaal te erkennen en totaal te accepteren, en om de ruimte die ontstaat te gebruiken om te transformeren? Als individu en daarmee als de wereld?
Laat je me weten op wat voor manier jij verantwoordelijkheid neemt voor je eigen leven?
Mooie dag,
Remko Smallenbroek | Bardo Coaching
