Wat zijn we als mensen toch eigenlijk een grappige wezens. Grappig is het (niet uitlachen grappig maar wonderlijk grappig) hoe we van iets betrekkelijk eenvoudigs iets zo ingewikkelds kunnen maken.
Ik bedoel, als je toch eens goed zou kijken. Dan zou je kunnen zien dat alle keuzes en gedachten constructies die we maken eenvoudigweg terug te voeren zijn tot: Is iets goed voor me? Of Is iets niet goed voor me?. Of iets subtieler, is iets veilig of is het niet veilig.
Denk er maar eens over na:
Veilig & Onveilig
Goed & Slecht
Licht & Donker
Lekker gevoel & Pijnlijk gevoel
Flow & Uitdagingen
Warm & Koud
Allemaal, en nog vele anderen, ogenschijnlijke tegenstellingen die we synoniem hebben gemaakt voor is iets veilig of onveilig. En dat is nou net het probleem…
Deze manier van kijken, van gedachten en gevoelens definiëren zorgt voor een oneindige zoektocht naar dat wat veilig is. De zoektocht wordt oneindig omdat we denken dat wanneer we aan de veilige kant van lijn zitten alles “goed” komt. Veilig is goed, en dat is wat we denken te willen. Onveilig wordt daarmee bijna automatisch niet goed, en dat hebben we liever niet.
Je zou veilig in sommige gevallen ook de materiële kant kunnen noemen. Wanneer ik spullen, geld, een mooie baan heb dan is het veilig. Of wanneer ik me licht, lekker en zonder pijn voel dan ben ik gelukkig, of veilig. Het is als een grijpen naar iets buiten jezelf en gelijktijdig proberen andere gedachten, gevoelens, emoties, op hetzelfde moment van jezelf weg te houden. Wat een dagtaak is dat al joh, om dit hele systeem zo in werking te houden. Wanneer je dat eens van een afstandje zou bekijken, zul je zien dat het eigenlijk best een beetje komisch is.
Dat we dit zijn gaan doen is overigens ook volstrekt begrijpelijk. Tot op een zeker niveau zijn we dit namelijk allemaal gaan doen. We zijn allemaal tenslotte een baby’tje geweest, waarbij we in de vroegste fase van ons aardse leven volstrekt afhankelijk zijn geweest van de zorg die onze ouders, en in het bijzonder onze moeder, ons geboden hebben. Als nieuwkomer in deze materiële, stoffelijke wereld is het natuurlijk in die eerste dagen/maanden/jaren doodeng om alleen te zijn of om je voeding niet op tijd te krijgen. Levensbedreigend is het zelfs. Onveilig dus. Aan de andere kant is er het heerlijke gevoel van moeders warmte en de voeding die je van haar ontvangt. Je kunt ontspannen, life is good. Veilig dus.
Het is niet te onderschatten hoe diep dit gevoel in ons wezen verankerd zit. Hoe we het bijna continue leven met deze tegenstellingen bijna tot de basis van ons bestaan hebben gemaakt. Wat alleen vaak vergeten wordt, is dat in onze baby/kindertijd ook ons denken op gang begin te komen. Waarmee we dus al vanaf deze vroegste periode al onze ervaringen zijn gaan definiëren naar veilig en onveilig, of goed en slecht. Gevolg is dat we in de loop van ons leven totaal vergeten, dat dit is wat we eigenlijk aan het doen zijn en daar onze hele bestaan, of Ik besef, aan ophangen.
We lijken compleet vergeten dat we eigenlijk allang die weerloze baby niet meer zijn. Dat niet iedere onveilige, onprettige, ongemakkelijke of uitdagende situatie levensbedreigend is maar gewoon, een situatie. Net zoals alle fijne, prettige, lekkere situaties ook niet meer echt nodig zijn om ons in leven te houden. Het zijn gewoon situaties.
Als we leren doorzien dat dit nou eenmaal is wat ons brein doet. Het denkt en labelt, het probeert ons in essentie te helpen om ons in leven te houden, ook gebouwd op ervaringen uit het verleden. Dan doe je eigenlijk een stapje achteruit. Zonder ze weg te drukken neem je afstand van je gedachten, gevoelens en emoties en laat je ze beide (de leuke en de minder leuke gedachten, gevoelens, emoties) onderdeel zijn van het geheel. Ze hoeven niet weg en mogen onderdeel van het geheel zijn. Of eigenlijk beter gezegd: Ze zijn onderdeel van het geheel en in essentie van hetzelfde gemaakt.
Door te gaan doorzien dat dit een soort van aangeleerd systeem is waarvan je bent gaan geloven dat dit werkelijk is wie je bent. Creëer je voor jezelf ruimte en ontspanning. Ruimte om van een afstandje nog eens te kijken naar je gedachten, waarbij je jezelf kunt afvragen of dit werkelijk de keuze is die je maken wilt. Of dat hier “het systeem” aan het werk is wat je “zogenaamd” veilig wilt houden.
Je creëert ook ontspanning. Ontspanning omdat je niet meer op iedere gedachte, emotie, gevoel of impuls hoeft te reageren. Je zou dit ook innerlijke rust kunnen noemen.
De grote grap en paradox is alleen dat je dit niet bereikt door iets te gaan doen. Ja, het is zaak om het systeem te gaan doorzien en daar zul je iets voor moeten doen. Echter, dit moeten doen is eigenlijk meer een ontspannen, of je zou het een “niet doen” kunnen noemen. Het is figuurlijk, maar bijna letterlijk, een achteruit stappen waarbij je in jezelf eens een stap terug doet en afstand neemt van diegene die je denkt dat je bent met al zijn definities, labels, gevoelens en emoties. Ook wel de “Ik” te noemen.
Wanneer je dit achteruitstappen oefent en steeds beter dit systeem leert doorzien zul je begrijpen dat het allemaal eigenlijk best grappig is. Hoe we onszelf bezig en soms voor de gek houden. En dat het eigenlijk allemaal niet zo ingewikkeld is terwijl het op hetzelfde moment best uitdagend kan zijn. Je vindt er vrijheid en ontspanning, zelfs binnen de “uitdagende” momenten van het leven.
Heb je naar aanleiding van bovenstaande vragen, opmerkingen of aanvullingen? Stuur me dan gerust een berichtje
Remko Smallenbroek | Bardo Coaching
www.remkosmallenbroek.com
@bardocoaching
*Het is met dit stukje geenszins de bedoeling om onveilige situaties in de kindertijd de bagatelliseren. Wanneer we een onveilige kindertijd hebben gehad is het volstrekt begrijpelijk dat we constructies zijn gaan bedenken om onszelf overeind te houden. Veilig proberen te blijven dus. Voor dit stukje voert het alleen te ver om daar helemaal op in te gaan.
