Om dat gevoel van aarding te ervaren zie ik veel mensen de eerder genoemde oefeningen (of varianten daarvan) doen. Hierbij wordt alleen vaak een denkfout gemaakt. De desbetreffende oefening wordt tot een object gemaakt. Het wordt een soort van doel. Wanneer ik in koud water zwem, dán voel ik me geaard. De verantwoordelijkheid komt daarbij buiten jezelf te liggen. Gevolg is dat er een soort afhankelijkheid ontstaat. Want “wanneer ik in koud water zwem dan voel ik me geaard” heeft dan ontegenzeggelijk tot gevolg dat wanneer je dat niet doet, je je niet geaard voelt. Wanneer je niet oplet, ben je daarmee continu eenzelfde soort rondje aan het lopen en heb je je aarding en daarmee je werkelijke vrijheid en geluk verbonden aan een specifieke situatie of activiteit. Hoe prettig de activiteit ook lijkt, je bent afhankelijk van een object geworden.

Aarding of gronding is uiteindelijk veel meer het gevolg van een innerlijk proces. Een proces dat zich in eerste instantie niet richt op objecten of activiteiten buiten jezelf. Het is het proces dat zich in de eerste plaats bezighoudt met vragen als: Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Wie zijn mijn ouders en waar heb ik gedurende mijn leven pijn en verwondingen opgelopen? Het zijn deze, of vergelijkbare vragen waarvan je, door ze alleen al te stellen, kunt voelen dat het je “omlaag” brengt. Je zakt  in je buik, je bekken, je benen. Je zou het aarding kunnen noemen.

Als je er zo eens over nadenkt best logisch eigenlijk. Dat waar je vandaan komt, wie je familie is, hoe je opvoeding geweest is. Is nu eenmaal het fundament waarop je bent opgegroeid. Hoe leuk of niet leuk dat ook geweest is het wil gezien, gevoelt en vooral erkend worden. Het is zelfs cruciaal in het proces van aarding. Het is een innerlijk proces. Waarbij het erom gaat jouw gevoelens en ervaringen helemaal waar te laten zijn.